Şeffaf Kalem'den

Bir akşam üstü yorgunluğu değmişti hayatımıza,  Ve kelimelerimiz her zamankinden daha yoksundu, yalnızdı. Nedendir bilinmez ama insanlar, Artık ufka bakmıyordu,  Hatta göğe bakan da yoktu. Sonu gelmeyen bir telaş ile,  Evhamlı, suskun adımlarla yürüyordu herkes. Oysa benim yüreğimdeki şehirlerden, Sessiz trenler gelip geçiyordu. İçime bazen yağmur sonrası toprak kokusu doluyordu. Hücrelerime güneş,  Avuçlarıma çocukların umutları doluyordu. Ve hiçbirini benden başka gören olmadı. Ve zaman tüm ağırlığıyla,  Bir vurdumduymazlığa sürükledi insanlığı. Ne ölen çocukları duyan oldu kalbinde, Ne açlık yüzünden göz kapakları solanları. Hangi metreyle ölçülebilirdi,  Bir merminin boyutu.  Hangi terazi tartıyordu,  Kurşun sıkılan hayallerimizin ağırlığını.  Dur durak bilmeyen kavgaları,  Susmayan korkuları,  Okunamayan satırları,  Gidilemeyen yolları,  Hapsettik benliğimize ve suspus olduk.  Geldi sanılan bahar,  Bir çiçek aldatm

İnsan söylemek istedikleri kadar eksiliyor her an.. her yeni sokağın başı, yeni bir telaş, taze bir avuntu... cümleler doluyor dimağıma, ve susuyor yine aynı cümleler...  Anlatamamak var bazı anları, gözlerini kapayıp yudumlamak, ama anlatamamak... cümleler doluyor dimağıma, sonra yutuyorum kederlerimi...